JAKA REWOLUCJA JEST POTRZEBNA SZKOLE?- Szkolne ideologie – czyli wyobrażenia, pomysły i halucynacje. Dobra szkoła? Zła szkoła? Mity dobrej edukacji. Wielkie szkolne oszustwa. Szkoła i państwo. Szkoła i rewolucje. Rodzina, wychowanie i edukacja szkolna. Czy już po rozwodzie? Co z tym wszystkim zrobić.
Materiały:
Kosciol_niemozliwy | 29.5 KB | doc |
linki | 24 KB | doc |
milczenie_elit | 42.5 KB | doc |
MILCZENIE_I_MIECZ | 31 KB | doc |
Szamani_w_akcji | 33.5 KB | doc |
uwazam_Rze | 60.5 KB | doc |
Zgliszcza | 46 KB | doc |
Aleksander Stanisław Nalaskowski (ur. 24 lutego 1957 w Chełmży) – polski pedagog specjalizujący się w pedagogice ogólnej i pedeutologii.
W młodości uprawiał podnoszenie ciężarów zdobywając w kat. Juniorow liczne medale i tytuły mistrzowskie. Był również rekordzistą Polski juniorów w podrzucie w kategorii juniorów w wadze piórkowej (do 60 kg wagi ciała); podrzucił wówczas 147,5 kg mając 17 lat. Był też członkiem kadry narodowej na Mistrzostwa Świata w marsylii w 1975 roku. Potem przez 35 lat uprawiał jeździectwo.
W 1976 roku ukończył I Liceum Ogólnokształcące w Toruniu i rozpoczął studia pedagogiczne na UMK. Ukończył je w 1980 roku, pisząc pracę magisterską pod kierunkiem Bolesława Pleśniarskiego, po czym podjął pracę jako nauczyciel w szkole podstawowej w Łążynie.
W 1982 roku zatrudnił się jako asystent w Instytucie Pedagogiki UMK. W 1985 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki. Tematem jego rozprawy doktorskiej były Funkcje wychowawcze i kulturalne studenckiego ruchu teatralnego, a promotorem Józef Kargul. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1990 roku na Uniwersytecie Wrocławskim, na podstawie rozprawy Ścieżki edukacyjne i losy życiowe twórczych trzydziestolatków. Studium z wykorzystaniem badań podłużnych. Społeczne uwarunkowania twórczego rozwoju jednostki. Stanowisko profesora otrzymał w 1994 roku, a tytuł profesora zwyczajnego nauk humanistycznych w 1998.
W latach 1996-2007 był dyrektorem Instytutu Pedagogiki UMK w Toruniu, a po jego przekształceniu Wydział Nauk Pedagogicznych pierwszym dziekanem tej jednostki. Jest członkiem Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN.
Zajmuje się głównie pedagogiką ogólną, teorią szkoły, koncepcjami rozwoju człowieka. Wypromował 15 doktorów. Brał udział w wielu przewodach habilitacyjnych i profesorskich. Jest autorem kilkunastu książek i ponad 100 artykułów. W 1989 roku założył eksperymentalne liceum społeczne „Szkoła Laboratorium” (wcześniej „Poltech”).
Ma żonę Annę (od 32 lat|) dwóch synów: Filipa i Stanislawa. Mają już własne rodziny. Doczekał się jak dotąd dwójki wnuków Natalii (8 l.) Franciszka (6 l.).
Najbliżsi znajomi mówią na niego Hogar” czyli stalowy, niezłomny, co go nieodmiennie peszy.
Bibliograia prav zwartych.
- Sztuka obrzeży-sztuka centrum, Wyd. UW, Warszawa, 1986
- Ścieżki edukacyjne i losy życiowe twórczych trzydziestolatków, Wyd. UW, Warszawa, 1989
- Społeczne uwarunkowania twórczego rozwoju jednostki, Wyd. UMK Toruń, 1989; II wyd. WSiP Warszawa, 1999
- Szanse szkoły z wyboru, Wyd. Adam Marszałek, Toruń, 1993 (dwa wydania)
- Szkoła jako Opus Dei-o prywatnym szkolnictwie hiszpańskim, Wyd. Nasza Szkoła, Toruń 1991
- Młodzież na rozdrożach (zielonogórscy maturzyści 1987), Wyd.WSP Zielona Góra, 1990 (współautorzy: Krzysztof Dzieńdziura, Ryszard Borowicz)
- Przeciwko edukacji sentymentalnej, Impuls, Kraków 1994
- Niepokój o szkołę, Impuls, Kraków 1995
- The Joy of Education, Highwood Press, Sydney 1995
- W poszukiwaniu wspólnoty-15 lat spotkań pedagogów z Oldenburga i Torunia, red. Toruń 1996
- Nauczyciele z prowincji u progu reformy edukacji, Toruń Wyd. Adam Marszałek 1997
- Edukacyjny show, Kraków Wyd.Impuls, 1998
- Edukacja, która nie chce przeminąć, Wyd. Impuls, Kraków 1999
- Widnokręgi edukacji, Wyd. Impuls, Kraków 2002
- Przestrzenie i miejsca szkoły, Wyd. Impuls, Kraków 2002
- Dzikość i zdziczenie jako kontekst edukacji, Impuls, Kraków 2006 (tłumaczenie na rosyjski i ukraiński 2007)
- Pedagogiczne złudzenia, zmyślenia, fikcje, Impuls, Kraków 2009